Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/28

 Devey spojrzał na niego pytająco.
 — Słucham cię, Jerzy! — rzekł uprzejmie, pochylając się ku niemu.
 Wyhowski utkwił weń badawcze spojrzenie.
 — Chodzi o rzecz, o ile mi się zdaje, dość błahą i łatwą do urzeczywistnienia — ciągnął dalej, jakgdyby od niechcenia. — Oto, czy nie mógłbym towarzyszyć ci w tej wycieczce?
 Sir Edward żachnął się.
 — Niestety, mój kochany... pod żadnym pozorem! — mówił spiesznie, trzęsąc energicznie głową. — Niemożliwe! Prawda, Reginaldzie, że niemożliwe? — przyzywając przyjaciela na pomoc, zwrócił się do Athowa.
 Ten zacisnął wargi i namyślał się przez chwilę.
 — Nie! Niechaj mi pan wierzy, że Edward nie może tego uczynić... nawet dla pana! — mówił do Wyhowskiego, akcentując dobitnie swe ostatnie słowa.
 — Jak wiecie, panowie, jestem jednym z lepszych lotników w świecie! Mógłbym się na co przydać! — nie dawał za wygraną Wyhowski.
 Devey począł tłumaczyć mu, że regulamin wycieczek naukowych nie pozwala obcym na