Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/264

 Poczęli szukać wzrokiem miejsca, gdzie stał przed katastrofą.
 Wyhowski wskazał ręką punkt, ku któremu od srony Terziano i rozrzuconych na równinie domów biegły gromady ludzkie, nawołując się i wymachując rękami.
 Jak sięgnąć okiem, na równinie widniały postacie biegnących w różnych kierunkach. Od strony S. Giuseppe powiew wiatru przynosił szybkie, urywane dźwięki dzwonów, bijących na trwogę.
 — Co uczynimy? — zapytał Wyhowski, spojrzawszy na Amy.
 Pani Athow wyręczyła w odpowiedzi przyjaciółkę.
 — Wracajmy do domu! Wracajmy! — prosiła błagalnym tonem, składając ręce, jakby do modlitwy.
 — Tak... wracajmy! — poparła jej prośbę Amy. — I tak dalej jechać nie możemy.
 — W Castellammare dowiemy się zapewne szczegółów tej katastrofy, której o mało, że nie staliśmy się ofiarami. Gdybym tak dalej jechał z szybkością osiemdziesięciu kilometrów, znaleźlibyśmy się w momencie katastrofy akurat w miejscu rozpadliny — mówił Jerzy, pomagając paniom zająć miejsca w aucie.