Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/261

 W pierwszej chwili okrzyk zgrozy wybiegł na jego wargi.
 Wstęga w biegu swym natrafiła na stojący samotnie na równinie dom, który w jednej sekundzie znikł z powierzchni ziemi.
 Czyniło to wrażenie, jak gdyby jakiś potwornej wielkości wąż połknął zabudowania wraz z grupą okalających je drzew.
 Wyhowski patrzał jak urzeczony na czarny pas wijący się na powierzchni ziemi i znikający w kierunku gór, wznoszących się na południe od drogi.
 Wyprowadziły go z osłupienia przeraźliwe okrzyki towarzyszek. Amy, zerwawszy się z siedzenia, przechyliła się ku niemu i kurczowym uchwytem dłoni potrząsała jego ramieniem.
 Pojął natychmiast przyczynę ich bezgranicznego przerażenia.
 Oto Fiat znajdował się już w odległości pięćdziesięciu co najmniej kroków od ciemnej wstęgi, przecinającej szosę.
 Zgrzytnął hamulec; samochód stanął na miejscu, jak wryty.
 Wychowski zrzucił skórzany hełm z głowy i wyskoczył z auta na szosę.
 — Jerzy! Co to! — wyjąkała Amy, trzęsącemi się ze strachu ustami.