Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/24

dać wyraz rozbawienia i pobłażliwości dla słów żony.
 Ta, zmrużywszy lekko oczy, obwiodła obu wzrokiem.
 — Skąd? Całe miasto o tem mówi! — rzuciła. — Ale wiesz, Amy, że twoja kucharka wspaniale przyrządza sos majonezowy! Musisz mi, kochanie, zdobyć przepis na niego! — dodała, zwracając się do pani Amy, co nie przeszkodziło jej jednak dostrzec przez szpareczki swych zmrużonych oczu efekt, jaki sprawiły jej słowa.
 Profesor Devey zerwał się z krzesła.
 — To niemożliwe! — zakrzyknął, opierając się ręką o stół.
 Dyszał ciężko; na czoło wystąpiły mu grube krople potu.
 — To niemożliwe! — powtórzył.
 Lady Amy spojrzała nań z niepokojem.
 — Edwardzie! Co tobie? — wyjąkała przestraszona nie na żarty wyrazem jego twarzy.
 — Uspokuj się! — przyszedł mu z pomocą Athow, akcentując dobitnie swoje słowa.
 Profesor przeciągnął dłonią po czole i parsknął nagle krótkim, urywanym śmiechem.
 — Nie dziwcie się, proszę, memu zachowaniu się! — rzekł, siadając na swem miejscu. — Ale słowa pani Daisy dotknęły mnie! Dowie-