Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/60

nej tyranii. Wkrótce atoli wrodzona mu trzeźwość wzięła górę i odzyskał wnet charakter eleganckiego adoratora modnej piękności.
 — Zawsześ urocza i śliczna!
 — Daj mi pokój! Ja... ja... to zjadłabym cię za twoje faworyty!!...
 — Tak? Nie wiedziałem!
 — Hm! Tyś nie wiedział! Ale, czekaj, kochanie, napijemy się kawy! — Zadzwoniła i zjawiła się Józia z tacką i likierami. Kiedy wszystko było przyszykowane — możesz odejść — rzekła, — a mnie niema w domu...
 Józia, uśmiechając się dwuznacznie, wyszła.
 — Moja duszyczko! Za liścik ci serdecznie dziękuję, ale on mnie i ucieszył i zaniepokoił, bo sądzę z tego, że masz do mnie bardzo ważny interes!...
 — Oj, ty fałszywcze! Więc mi o ciebie wcale nie chodzi. Otóż pamiętaj! daję ci słowo honoru, że gdybyś u mnie dziś nie był, odesłałabym ci... bukiet... natychmiast...
 — No, tak... zapewne. Lecz czem mogę ci służyć?...
 — Hm! Jakby ci tu powiedzieć?... Wszystkiem! Wiedz — zaczęła prędko Lena, — że dziś szambelan zerwał ze mąn...