Strona:Wacław Gąsiorowski - Szwoleżerowie gwardji.djvu/6

 Baba poznała się na tej oczywistej alteracji i, snać aby rozdźwięk załagodzić, ozwała się pojednawczo:
 — Aha!... Więc tedy jakże?!... Niby trzy szynki w życie!? I co?!
 Małgosia nie dała się udobruchać tak łatwo.
 — Et!... Tam pani Żubrowej mówić o szynkach!?
 — A cóż! Dlaczego!? Trzy mówicie!?
 — Wielka obrada trzy! Dawniej to po ośm i dziesięć bywało!... I na długo!? Tydzień nie wyszedł, a jużci trzeba było na duch kapłonów dorzynać, bo dla gości brakło!
 — Patrzajcie!... No, no! Nie myślałam! — zdziwiła się nieszczerze baba.
 Małgosia mocniej zakręciła kopyścią.
 — Tam jejmości powiadać! Niby ciemna jestem! Jejmości tyle do tego, co mnie do zeszłorocznego śniegu!
 — Kto do czego zdarzony!
 — Pewnie! Lecz do gotowego półmiska to wszyscy!
 — A co tam dzisiaj będzie?!
 — Właśnie!... Zwyczajnie, jak przy święcie, jedno podanie dłużej!.- Kapuśniak na świńskim ogonie...
 Żubrowa mlasnęła językiem. Małgosia uśmiechnęła się nieznacznie i dodała:
 — Idzie, co!? Pewnie lepsze od tej oślej pieczeni, prochem zaprawianej?
 — Zależy... Gdyby tak kubeczek!... Bodaj się z czczości otrząsnąć! Co?!
 — Rany boskie... toć...
 — Aby kubeczek! — tłumaczyła baba, mrugając znacząco. Małgosia strzepnęła rękoma, zadzwoniła kluczami, zakręciła się około śpiżarni, otworzyła, nalała tęgą miarkę złocistego płynu i podała babie. Baba przypięła usta do miarki, wysączyła, odchrząknęła i splunęła z przekonaniem.
 — Ulżyło, psianoga, sacrebleu!... Uli aż się po kościach rozeszło!...
 — Dla Boga, toć się jeszcze nabożeństwo nie skończyło, a jejmość już wydziwia!
 — Głupstwo! Człowiek paple me dla obrazy boskiej