Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/397

falami dżdżu, ledwie gromom pozwalając się głuszyć. Błyskawice raz po raz darły się do wnętrza cesarskiej willi.
 Cesarz przystanął raptownie i mruknął w stronę Bertranda.
 — Hm — pada — znów!
 — Burza!
 — Zanim dotrą do Porto Longone — ustanie!
 — Powinnaby! — zauważył sentencjonalnie marszałek dworu.
 — O tym czasie długo trwać nie może! Wypogodzi się, może nadto!... Mówisz co?!
 — Nie, sire! Chociaż...
 — Co — co?...
 — Chyba wózek musiał gdzie przystanąć!
 — Skądże znów! Nakazałem pośpiech...
 — Tak, sire, lecz wózek jest otwarty, przytem dziecko!
 Ach, no tak, ale to przecież lato, deszcz ciepły zupełnie, a nadto...
 Huk piorunu nie uszanował majestatu cesarskiego.
 Napoleon spojrzał gniewnie ku oknu.
 — Musiał uderzyć blisko! — zauważył Drouot.
 — Żartujesz chyba! Zapominasz, że góry niosą echo po całej wyspie! Zmokną niezawodnie! Hm — katar nie jest nieszczęściem! Pamiętacie Wagram? Przeprawę przez Dunaj z wyspy Lobau!? Albo drogę z Kowna do Wilna! To były nawałnice... ale ta...
 Zygzak błyskawicy, a tuż za nią grom ponury, ogłuszający piekielnym łomotem i trzaskiem po raz drugi przerwał Napoleonowi. Dworek zadygotał w posadach, szyby zadzwoniły.
 Cesarz spojrzał z pod oka na Bertranda i Drouota i jął znów pośpiesznie przechadzać się po komnatce.
 Burza tymczasem, po kilku jeszcze tępych, bezładnych