Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/123

 — Kto? Do kogo!? — powitał Łęczyńskiego jakiś głos z głębi.
 — Pułkownik sztabu cesarskiego z raportem!
 — Proszę na lewo, do służbowego adjutanta!
 Łączyński idąc za tą wskazówką, znalazł się w wielkim pokoju, zastawionym stołami, za którymi siedziało kilku oficerów, rozmaitej rangi, w rozpiętych napoły mundurach i rozpatrywało stosy papierów.
 Rzęsiste światło, bijące od kilku świeczników i łuny, tryskające z buzującego się ognia na kominku rozkoszą przejęły Łęczyńskiego.
 Pułkownik bąknęł pozdrowienie francuskie i, pocięgnięty ciepłem, przysunął się do kominka, lecz w tej że chwili rozległo się od stołu ostre zapytanie.
 — Kto?! Czego?!
 Łączyński podniósł hardo głowę.
 — Mam raport z pod Tczewa!
 — A! Proszę pozwolić!
 — Pan nie jesteś szefem sztabu, ani wice szefem!
 — Muszę jednak wiedzieć z czem pan przybywa!
 — Z legji północnej! Raport adresowany na imię najjaśniejszego pana! Oto — jest!
 Oficer, najbliżej będący Łęczyńskiego założył pióro za ucho, podniósł się nieco, aby lepiej przyjrzeć się trzymanej przez Łęczyńskiego kopercie i zawyrokował oschle.
 — To nie do nas!
 — Przecież tu jest biuro polowe...
 — Marszałka Berthièr! — dokończył pospiesznie oficer. — Pismo zaś adresowane iść musi przez kancelarję przyboczną! To nie do nas!
 — A gdzież jest kancelarja przyboczna?
 — O dwa kroki stąd, obok cesarskiej kwatery! Ale teraz