Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/86

rozumiejąc, że wypada mu babę sobie zjednać, aby nie wygadała popełnionej przezeń nieprzystojności.
 — De jakże, wielmożny paniczu! Po prawdzie w Kiermuszynie się urodziwszy, lecz mój nieboszczyk w Ligumach, pod Mieszkuciami, kluczwójtował u Świętej Trójcy!
 — I umarł wam! — dorzucił niedbale Juljusz, ani się spodziewając, jak niewyczerpanego dla Kiermuszyńskiej dotknął przedmiotu.
 Baba jednym tchem jęła rozpowiadać Grużewskiemu dzieje swego zamążpójścia i śmierci niespodziewanej męża. A że wspomnienia niesfornie jej się układały, więc, raz po raz, od chwili zgonu wracała do zrękowin i od pogrzebu do wesela.
 Powoli z komnatki wysunął się i cyrulik, i pokojowiec pałacowy, i Stałgajtys, a Kiermuszyńska jeszcze prawiła.
 Lecz Juljusz teraz czaił się na babę — i gdy ta znów zakończyła smętnie „i tak zasnął, ani piersiczkami poruszywszy“, wtrącił przemyślnie:
 — Bardzo smutne zdarzenie, ale bo nic nie mówicie, jak z Ligum dostaliście się do Liksny.
 — De przecież, wielmożny paniczu, w Imbrodach, u państwa sędziów, dwadzieścia roków służyła.
 — W Imbrodach... aha, w Imbrodach dwadzieścia...
 — De jakże, matka panny grafianki przy mnie się urodziwszy.
 — A, teraz rozumiem, więc wypiastowaliście i pannę grafiankę.
 — De któżby, wielmożny paniczu, któżby robaczka...
 — I cóż, da Bóg, a nowego pokolenia doczekacie.
 Taka panna, nie długo jej wyglądać kawalera...
 — Złote słowa, paniczu dobrodzieju. Gdzie takiej