Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/288

 — Ani mowy, w Polesiu czekają. I nietylko w Polesiu.
 — Więc zaczynacie, więc już?...
 — Niewiadomo.
 Emilji przyszło na myśl, czyby nie dobrze było porozumieć się, zawilejszczanom posłużyć, do opanowania Święcian dopomódz, lecz panowie Kubliccy, na pierwsze napomknienie, wyprostowali się dumnie.
 — Zawilejszczyzna sama poradzi.
 — Lecz wy nie jesteście sformowani, a tutaj oddział znaczny, gotowy, nawet ostrzelany.
 — Wy wygralibyście niezawodnie jedną bitwę a my chcemy wygrać cały powiat.
 Panowie Kubliccy na tem urwali i ruszyli w drogę.
 Desztrung przymówił powiatowej ambicji, lecz gospodarz się ujął.
 — Niechaj sobie ambicja. Każdemu się należy. Na zwołanie cietrzewi cietrzewia musisz a nie głuszca. A Święciany na Wilejkę patrzą, bo dla nich Wilejka to marszałek Giecewicz, to Wołodkowicz a za Wilejką drogi zawalone rosjanami.
 Relacje panów Kublickich zaważyły na losach oddziału Emilji. Stwierdzały one bowiem zarówno pomyślne wieści o rozszerzaniu się ruchu powstańczego, jak i słuchy o zaostrzonej czujności i gorączkowych posunięciach garnizonów moskiewskich, rezydujących w Mińsku, Wilnie, Kownie i Dyneburgu. Należało więc teraz dążyć wytrwale do połączenia się z większymi oddziałami, lecz należało dążyć bardzo ostrożnie, aby nie ponieść takiej porażki, jak pod Jeziorosami.
 Hrabianka zwołała natychmiast starszyznę na naradę.
 Zgodzono się prawie jednomyślnie na jedno.