Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/393

wszelkiej tęsknoty, co dziesiątkowali nieprzyjaciela dlatego, że żyli jeszcze.
 Na chwilę tej trwogi Bema dotarł doń wreszcie podpułkownik Orlikowski.
 — Co — jak — cóż wódz? Doręczyłeś pan papiery?
 Orlikowski skinął apatycznie.
 — Doręczyłem.
 — I cóż na to? Niesłychanie ważne! Nieprzyjaciel musi szturmu zaniechać.
 — Im tam, generale, wszystko jedno. Już archiwa na Pragę wywożą. Warszawa przepadła!
 — Co, do kroćset, podpułkownik!!
 — Bo tak! Nam każą zdychać a sami precz z parlamentarzami się prowadzają. Berg znów przyjechał!
 Bema żgnęło. Chorzewskiemu kazał komendę artylerji wziąć a sam, co koń wyskoczy, pogalopował wprost do Sejmu, do Zamku.
 Tu szczęście Bemowi sprzyjało, bo w przedsionku spotkał Krukowieckiego z Prądzyńskim.
 Jednym tchem rzucił Bem wiadomość o niedostatku amunicji.
 Krukowiecki jakby go nie słyszał. Prądzyński skrzywił pobłażliwie.
 — Są to pozory łudzącej przewagi. Byłem w kwaterze rosyjskiej, nawet mi oczu nie zawiązano. Ośmdziesięciu pięciu tysiącom nie możemy się oprzeć w ośmnaście!!
 — Lecz skoro dotąd nie przyjęliśmy rozejmu, więc...
 — Uchwała zapadnie lada chwila...
 — W niekorzystnych warunkach. Jeszcze cały dzień wytrzymamy! Amunicji mamy zadość. A jeżeli Ramorino nadejdzie...
 — Ramorino otrzymał rozkaz czekania w Kałuszynie — więc nie nadejdzie!!
 — Generale! — Rozpoczęliśmy bitwę od odebrania czterech armat, mam pewność, żeśmy ranili feldmarszałka....
 — I otóż kapitalne się stało głupstwo! Raniliście go w rękę i stąd w taką wpadł pasję, że gdyby nie książę Michał, toby o układach słyszeć nie chciał...