Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/289

z sąsiedniego warsztatu szewckiego i gapiów gromada i służby regiment i gości, co zadzierzystszych plutonik a nawet jeden milicjant.
 Gurowski z panią Honoratą stanęli na czele. Kolumna ruszyła. Ale nim dosięgła arkady, odgradzającej ją od wejścia do alkierzyka, naprzeciw niej wysypała się gromadka artylerzystów z chwiejącym się bezwładnie Olechowskim pośrodku.
 Oddział Honoraty zatrzymał się, grodząc sobą wolne przejście. Artylerzyści zawahali się.
 — Co to za napaść! — fuknął hardo Gurowski. — Rozbój w biały dzień!...
 — Za pozwoleniem pana porucznika — bąknął niepewnie Iliński, onieśmielony widokiem oficerskiego munduru.
 — I to podporucznk z niższymi stopniami! Aresztuję was! Na odwachu zdacie porachunek!
 Artylerzystom miny zrzedły.
 Gurowski, ku zachwytowi całego fraucymeru kawiarnianego, ujął się pod boki i gromił bez pardonu.
 — Wstyd! Hańba! Mundury poniewieracie! W sześciu na bezbronnego dziada! — Ciąg się jeden z drugim!
 Artylerzyści wyprostowali się służbiście.
 — Do trybunału za moje! — stęknął Olechowski, wlokąc się z pośród swoich oprawców. — Krzyże mi przetrącili! Zbóje takie...
 — Abyś na drugi raz imienia oficerskiego nie kalał! — bąknął Iliński.
 Olechowskiego dojęło.
 — Nie kalał! Widzicie go, sprawiedliwca! Chciałeś, paje, o Bemie się dowiedzieć, darłeś się do porucznika Gurowskiego — a teraz przed nim dudy w miech...
 Ilińskiemu oczy na węgle się rozżarzyły.
 — Porucznik — nazywasz się... Gurowski!
 — I jestem nim!
 — Porucznik, porucznik rozsiewasz wieści, uwłaczające czci pułkownika Bema?!
 — Co mi tu pan za pytania stawisz! Awantury jednej...
 — Proszę o odpowiedź!