Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/230

 — Raport wyraźny — budują!
 — Demonstrują — odparł oschle Prądzyński. — Przytem raport jest powierzchowny, niedokładny. Generał baron Skarzyński, polegając na wiadomości odebranej od kapitana Wysockiego...
 Generał Kazimierz Skarzyński ujął się za familjantem.
 — Jakże, skoro dowodzący forpocztami...
 — Zgoda, lecz powinien był forpoczt nie ściągać, jeno je wzmocnić i trwać na stanowisku, a nie cofać się. Kawalerja ma zawsze czas na odwrót.
 — Generał Ambroży — odparł urażonym tonem pan Kazimierz Skarzyński — jest nadto zasłużonym i doświadczonym oficerem, aby mu nieopatrzność inkryminować!
 — I ja tak sądzę! — uciął energicznie pułkownik Fortunat Skarzyński.
 — Wypowiadam zdanie, bez myśli uchybienia któremukolwiek z rodów.
 — I według zdania tego — podjął wódz, siląc się na spokój — mamy, nie bacząc na przeprawianie się Tolla przez Narew, nie troszczyć się i o Warszawę.
 — Tego nie powiadam.
 — Lecz, skoro generał zwiesz budowanie mostu demonstracją...
 — Więc nie mniej uznaję potrzebę liczenia się z nią.
 — A proszę!
 — Tak, — odrzekł zimno Prądzyński — i dlatego proponuję, aby, przewidując najgorsze, cofnąć się trzema dywizjami, które się tu znajdują, do Wiązowny i stąd na Pragę.
 — Mamy w Siennicy tylko dwie dywizje!
 — W Kałuszynie stoi wszak generał Sierawski, o jego dywizji też myślałem.
 — I trzema dywizjami zamyślasz generał stawić czoło armji rosyjskiej.
 — Tylko uczynić zadość przesadzonej ostrożności. A podczas z Rüdigerem się rozprawić, jak było postanowionem...
 — Nie kalkulując nawet, czy droga na Pragę jest wolną — czy nas Toll nie uprzedzi, czy nie odetnie...