Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/144

z całą dlań jestem i byłem... że zawsze miałem wysokie o nim rozumienie.
 Tu Plichta skłonił się z atencją Bemowi i, zaleciwszy solennie, aby major honorował gościa, podreptał w głąb przedsionka ku schodom.
 Borodzicz, stosując się do rozkazu sekretarza, jął pułkownikowi nastręczać się z wygodniejszym fotelem, z poczęstunkiem wreszcie.
 Pułkownika zniecierpliwienie ogarnęło.
 — Dziękuję za wszystko, nie chcę przyczyniać kłopotu...
 — Najmniejszego.
 — A jeżeli waszmość łaskaw, uracz mnie wiadomością, przed kim mam właściwie stanąć i w jakiej sprawie...
 — Książę...
 — A ten pan sekretarz?
 — Prawa ręka, panie pułkowniku, od niego wiele zależy! I, jak pan pułkownik zauważył, jest dlań z zupełną...
 — Wielki honor — ale nie objaśnia mnie wcale dostatecznie!
 — Mamy niesłychanie ważne posiedzenie...
 — Domyślam się...
 Major rozejrzał się dokoła i szepnął konfidencjonalnie.
 — Sprawy... sprawy dygnitarzów wojskowych, dymisje. Ostatnia kampania wywołała, to jest, spowodowała... Wczoraj książę z ministrem wojny byli u Prądzyńskiego. — Odmówił. Przed chwilą nadeszła odpowiedź na wtóre zapytanie. I odmowa.
 Bem rozwarł szeroko oczy.
 — Nie rozumię.
 Major kiwnął z przeświadczeniem głową.
 — Niechybnie, inaczej nie dawał by odpisu, jeno sam by przyjechał! — Tak! — Proponuje generała Jankowskiego! — Lecz nie przejdzie. Kaliszanie by podnieśli gwałt. Dla pana Niemojewskiego nie można. Wyszedłby Gielgud, — ale go nie ma...
 — Więc zmiana dowództwa?!
 Borodzicz na ustach palce położył i znów obejrzał się dokoła.