Strona:Władysław Sterling - Dziecko histeryczne.pdf/9

przez niektórych badaczy nazwą psychogenji. Stwierdzenie wszakże psychopochodnego charakteru objawów histerycznych, które jest niewzruszonym dobytkiem badań ostatniego stulecia, ukazując tylko pierwsze i ostateczne ogniwo w splątanym łańcuchu zjawisk histerycznych, nie wyjaśnia nam jeszcze bynajmniej samego mechanizmu powstawania objawów histerycznych. W celu wyjaśnienia tej sprawy uruchomiony został w ostatnich czasach cały olbrzymi aparat badań i dociekań biologicznych, genetycznych, psychoanalitycznych i eksperymentalno-psychologicznych. Na zasadzie tych badań skonstruowany został długi szereg teoryj histerji, niekiedy bardzo pomysłowych i interesujących, z których ważniejsze będę miał jeszcze sposobność omówić.
 Zamiarem moim nie jest tu wyczerpać nieograniczoną mnogość przejawów histerji dziecięcej, ale uwydatnić tylko te z nich, które są najbardziej ważne i charakterystyczne, a przedewszystkiem podnieść te cechy, które odróżniają histerję wieku dziecięcego od histerji osobników dorosłych. W bardzo wielkiej ilości przejawów histerji dziecięcej z łatwością dadzą się wyodrębnić pewne typy swoiste: jedne z nich mianowicie występują w postaci wyłącznie napadowej, inne natomiast mają charakter bardziej trwały, jedne rozgrywają się w dziedzinie wyłącznie cielesnej, inne — w dziedzinie wyłącznie psychicznej, jeszcze inne wreszcie ogarniają zarówno psychikę, jak i układy cielesne.
 Rozpoczynam od zjawiska wprawdzie nie najbardziej częstego, ale zato najbardziej charakterystycznego, jakiem jest drgawkowy napad histeryczny, zdarzający się częściej u dzieci starszych, zbliżających się do okresu dojrzewania płciowego lub stojących na rubieży tego okresu. Napad histeryczny objawia się całym chaosem mimowolnych ruchów kurczowych, z różnorodnych układów mięśniowych i mniej lub więcej głębokich zaburzeń świadomości — w którym to cha-