Strona:Władysław Stanisław Reymont - Za frontem.djvu/189

 Armaty przycichły i z głębi ciemnej izby zabrzmiał wylękły, drżący głos.
 — Naprawdę widziałeś jak ojciec uciekał?
 — Mówiłem już mamie.
 — I nie strzelali za nim?
 — Ciemno było, tłok i rozbijali tylko kolbami. Odpowiadał ktoś niechętnie.
 — Gdzie się pali? Ogień jakby coraz większy.
 — Rynek. Niemcy chodzą od domu do domu, oblewają naftą i podpalają.
 — Jezu, zginie całe miasto! — załkał głos z ciemności. — I my wszyscy zginiemy!
 Jakby w odpowiedzi, zaczęły znowu bić armaty.
 Gdzieś wysoko, w ciemnościach wyły stada przelatujących kul.
 Mały parterowy domek rozdygotał się aż do fundamentów; trzaskały drzwi, jakby poruszane niewidzialną ręką, rozwalał się piec, ze ścian zlatywały z brzękiem obrazy, przewracały się sprzęty i wylatywały resztki szyb. W izbie duszno było od wapiennego kurzu odpadających tynków i ciemno, bo jeno przez zawarte okiennice sączyły się