Strona:Władysław Stanisław Reymont - Za frontem.djvu/180

pak mi coś stęknął i padł. Patrzę, krew mu się leje z głowiny, oczkami przewraca i duszę oddaje... Pazurami wygrzebałam grób gdzieś nade drogą i pochowałam.
 Przycichła, półuśmiech okręcił jej sine wargi, twarz stała się jakby wodną gładzią, przez którą przelatywały odbicia chmur posępnych.
 — Owinęłam go w zielone zboże i rzekłam na ostatku...
 — Komuście rzekli? — spytał mimowoli ksiądz, poruszony jej dziwną przemianą.
 — A synaczkowi rzekłam: »Poskarż się, sieroto, Jezusowi! poskarż się!«
 Zatargała się w sobie i, spiąwszy groźnie brwi, zajęczała płaczliwie.
 — Pan Jezus niewinnego dzieciątka wysłucha. Jakże, takie zabójstwa i takie krzywdy zostawiłby bez pokarania!
 Rozsrożyła się nagle, obłęd zamigotał jej w oczach i gniew straszliwy ją przejął.
 — Sądu i kary wołam na świat! Sprawiedliwości wołam!
 Głos jej zagrzmiał niezmierną mocą i podnosił się z niesłychaną potęgą grozy. Zdała się być w tej chwili zjawionym obrazem wszystkiej krzywdy człowieczej.
 Ksiądz przerażony uciekł do swego pokoju.
 Skowronowa, uspokoiwszy się wkrótce, zapadła w stan dziwnej apatyi. Nie odpowiadała już na