Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z pamiętnika.djvu/64

— 60 —

 Przeglądał długo, marszczył brwi, namyślał się. Rozumiem, przecież to chwila, w której żołądek mówi surowo: uważaj!
 — Janie Gwalbercie, a gdyby tak raki?
 — Dobrze, to ma kolor.
 — Sos Bordeles.
 — I owszem, to jakby z kawałkiem wiosny!
 — A dla rozpamiętywania, tak kartofelki sauté.
 — Ślicznie, ja kocham przyrodę, kocham wieś.
 — A potem jaką ptaszynę...
 — Żywioły wszelkie chwalą Pana!
 — A na konkluzyę gaiczek pomarańczowy, podlany strumykiem białego Goa!
 — Wypłacalny!
 Radca odetchnął i powiada:
 — Janie Gwalbercie, jedziesz do Włoch?
 — Tak. Ciekawym, kto mu powiedział.
 — Piękny wojaż, ale co mówisz, gdybyśmy sobie teraz tak zajrzeli nad Ren?...
 — Gotowy, ale Johannisberger z r. 1864, młodszy zestraszy raki.
 — A później spławili ptaszki w Burgundzkiem?
 — Zgoda, byle nie potonęły. Rozsądne umiarkowanie, to mój ideał!
 — Kawka i maleńkie curaçao.
 — Podnieca i daje wigor, całem sercem zgoda.
 Kiedyśmy już zaspokoili pierwszy głód, radca powiada:
 — Jedziesz kolego do Włoch. Ślicznie! Ale prócz