Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/77

 — Kto czyj chleb je, tego pieśnią śpiewa. Odprowadzę waszmość pana.
 — Jakowyś casus, że ojciec nogą zamiata?
 — To po dybkach słodkie suweniry! — zaśmiał się, błyskając zębami.
 Zaręba spojrzał z niedowierzaniem.
 — Opowie się o tem kiedyś — mruknął, wyprowadzając go na korytarz.
 Szli jakiś czas w milczeniu. Zaręba obzierał go z ciekawością.
 — Więc czekam na ojca dzisiaj z wieczerzą, będzie nam składniej.
 — Dziękuję za bedłek, mam doma dość rydzów. Przyjdę, kiedy mi wypadnie pora.
 Pociągnął nosem i zawrócił do reflektarza na śniadanie.
 — Jakiś cudaczny człowiek — szepnął Sewer za nim i powróciwszy do rozmyślań nad poleceniem Jasińskiego, wziął się na lewo, do klasztornego sadu, rozłożonego na skraju wzgórza, gwałtownie opadającego ku Niemnowi,
 Dzień był gorący i upał już doskwierał, chociaż dopiero dochodziła dziewiąta; niebo wisiało bez jednej chmurki, niepokalany błękit mienił się atłasową płachtą, jaskółki szalały z przeszywającym świergotem.
 Z rozkoszą zanurzył się w cień, sad bowiem był stary i rozłożysty, nad blademi trawami szarzały rzędy chropawych, spękanych pni, ostro świeciły żółte zatoki mleczów i grały olśniewające płaty słońca. Pod konarami wiał chłód i leżała rozedrgana cisza; dalekie