Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/227

 — Prawdę mówi, prawdę! — potwierdził jakiś głos z tłumu.
 — Juści, jako generał Złotnicki wydał go potem na mękę i śmierć! A kiedy go wlekli, to zdążył jeno powiedzieć: »Chowaj dziecko na pomstę«. I tylem go już widziała. Skończył pod kijami.
 Umilkła, zanosząc się rozdzierającym szlochem.
 Zaszumiały górą drzewa, zaś jej płacz żałosny spływał jakby żywą krwią we wszystkie serca, budząc w nich taki żal, ból i nienawiść, aż rwały się dygotliwe sapania, przekleństwa i zaciskały się pięście.
 — Akuratna żołnierska dola — mruknął któryś, przecierając kułakiem oczy.
 — Przynajmniej pomarł nie za darmo.
 — Ja w tem, że jego pamięć przejdzie do potomności, a wdową z dzieckiem zaopiekuje się Rzeczpospolita — wyrzekł Zaręba.
 — A kto się zaopiekuje temi, które wróg zagarnął? Kto wspomoże te sieroty nieszczęśliwe? — podniósł się jakiś ponury głos.
 — Tylu ich zdycha pod kijami, a i pies po nich nie zapłacze.
 — O tych tysiącach uciekających z pod wroga kto pomyśli?
 — Jako ten pszczelny rój bez matki, rozsypalim się na marną zatratę.
 — A któren ujdzie pościgów, nie ujdzie głodowej śmierci, nie ujdzie.
 Rozżalali się coraz boleśniej i ciche, a z głębi