Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/220

 — Kto idzie? — rozległ się nagle groźny szept i zgrzyt odwodzonego kurka.
 — Wolność! — odszepnął Kacper, przystając.
 — Kto idzie? — powtórzył ten sam głos, tylko łagodniej.
 — Równość!
 — Kto idzie? — padło po raz trzeci. Otoczyli ich zbrojni ludzie.
 — Braterstwo!
 — Swoi. Idźcież z Bogiem! Deptuch, prowadź do obozu.
 Ale mieli jeszcze przed sobą kawał drogi przez dzikie wertepy wzgórz, poręb, dolinek i bagien. Szli w milczeniu, tylko Deptuch co pewien czas gwizdał przeciągle, rozglądając się na strony i potem zwracał się do porucznika:
 — Pokornie melduję, jako wedety na swoich miejscach.
 — Dobrze rozstawione — pochwalił, nie mogąc jednak dojrzeć nawet cienia.
 — To nie kantonisty, ani towarzysze z kawaleryi Narodowej — mruknął Kacper.
 — Nie czepiaj się — odrzekł, trzymając się wytężonym słuchem kroków przewodnika, gdyż w gęstwie i mrokach nie było nic widać, że tylko z rzadka tu i owdzie zamajaczyły ściżbione cienie pni.
 — Zalatuje dymem — zauważył w jakiemś miejscu.
 — To z bud smolarskich, bo dym ciągnie z prawa — objaśnił Deptuch, wyprowadzając nad brzeg jakowychś