Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/144

 — Zaprawdę musiałbym nie mieć oczu — odpalił z miejsca, ogarniając ją napastliwemi oczyma, bo mu zaimponowała rezolutnością i urodą.
 — Ja nadewszystko przekładam żołnierzy — szepnęła miodnym głosem. — Woyna, chociaż ma język kąśliwy, ale zdał mi poczciwie relacyę o waszmości.
 — Woyna lubi wszystko troić dla żartów lub gwoli własnej uciesze.
 — Modestya zawżdy przystoi grzecznemu kawalerowi. Co się tak waćpan rozglądasz?
 — Zdała się widzieć znajoma twarz w ciżbie i gdzieś mi się zapodziała.
 — Czy nie Zakrzewskiego, porucznika, bo właśnie spoziera ku nam?
 — Zna go pani podkomorzyna?
 — Nawet są między nami dalekie koneksye, z których mu wypadam jakąś ciotką i z tej racyi trzymam nad nim opiekę. Ale hultai mi się wisus i nie słucha.
 — Za to przed narzeczoną musi znać mores.
 Poruszyła się gwałtownie i skrywając spłonioną twarz wachlarzem, rzekła:
 — Wyznawał mi się z tem, ale nie pamiętam — głos miała zdławiony.
 — Königówna, ojciec pułkownikuje królewskim ułanom w Kozienicach.
 — Ach, to ta smarkata z różowym pyszczkiem! — zapanowała wreszcie nad sobą i ciągnęła drwiąco: — Marcin chyba weźmie za nią na wiano ułański bęben i starą terlicę. Wybór nieszczególny.