Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/140

komu nacisnąć taką wstydliwie utajoną bolączkę i powiedzie, jakby na powrózku.
 — Pewnie, że takie arcana znaczą wiele w różnych kabałach.
 Spojrzał na zegarek.
 — Czekamy na biskupów, pojechali na obiad do Sieversa — uprzedził.
 — Nie pilno im na posiedzenie. Chciałbym się przysłuchać deliberacyom.
 — Poprowadzę cię na galerye. Myślę, jako dzisiaj marszałek nie wygna arbitrów.
 Powiódł go wązkimi schodami i przez kręte korytarze, rozjaśnione gdzieniegdzie rurkową łojówką, zatkniętą w kandelabr, przybity do ściany.
 — Suplikę już ci wykoncypowałem, tylko ją podpisać i złożyć w kancelaryi. Cóż, nie rozważałeś mojej rady? — rzucił od niechcenia.
 — Spróbuję pierwej szczęścia u króla — odparł wymijająco.
 — Jak chcesz. Wczoraj znowu dwóch kadetów, z dawnych freikurów, dostało od Cycyanowa kapitańskie szlufy i sute opatrzenie. Gdybyś zwrócił się do niego, prośba miałaby jak najlepszy skutek.
 — To mnie z nim zapoznaj — zawołał pod wpływem jakiejś nowej myśli.
 — Z miłą chęcią. Nawet się doskonale składa, bo ma być dzisiaj u mnie, więc po posiedzeniu zabiorę cię do siebie na wieczerzę. Nie imaginujesz nawet, jaki to człowiek światły i nam przychylny, a przytem prawa ręka Sieversa...