Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/116

 — Służył jeszcze »w białych rakach«. Papa powiedział — chichotała już, jak szalona.
 — Czcigodna pamiątka po Sasach i człowieczek wielce osobliwy.
 — Ale ja go uwielbiam. Dobry i taki wyrozumiały. Przekona się waćpan.
 — Już mniemam, że musi zadawać lubczyk, skoro panny tak lgną do niego.
 Panna Terenia, pojąwszy intencyę, szepnęła poważnie:
 — Przecież ją zniewolono! Ona jest bardzo nieszczęśliwa, okropnie.
 Miał na ustach jakieś gorzkie słowa, lecz spojrzawszy na jej posmutniałą twarzyczkę, pomiarkował i tylko westchnął.
 — Iza waćpana bardzo żałuje, ja wiem wszystko — szeptała tajemniczo.
 Zarębę ścisnął nagle bolesny skurcz, że porwał się z miejsca i oglądając się za kapeluszem, mówił bezładnie:
 — Muszę odejść... panna Terenia powie, że czekałem... przyjdę jutro...
 Terenią stanęła wylękniona, nie rozumiejąc, co mu się stało.
 Ale w tejże chwili weszła do salonu Iza.
 Przywitali się w milczeniu, zatapiając w sobie badawcze oczy.
 Panna Terenia zajęła się układaniem niby porozrzucanych nut, strzygąc przytem oczkami, a ze drże-