Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/93

opiekunów i protektorów! Byłoby ciężko odrywać się od żony. Przyznaję, jako panna godna i jakby dla mnie wybrana, tylko że to młódka jeszcze i nic mi nie wiadomo o jej dyspozycyi serca. A nie pora mi na akuratne konkury, kiedy mnie wzywa mój generał — wykręcał się na wszystkie sposoby.
 — A tymczasen pannę ci sprzątną — burknął rozdrażniony oporem.
 — Tyle jeszcze drugich w Polsce! — uśmiechnął się wesoło.
 — Głupi, któren okazyi nie chwyta i za wiatrem goni, głupi! — wyrzekł gniewnie, odwracając się plecami do syna.
 Sewer postał czas jakiś i, nie doczekawszy się więcej ojcowskich słów, wrócił do swojej stancyi, i jak stał, w ubraniu padł na posłanie i zaraz zasnął.
 Już był jasny dzień, kiedy go rozbudziła ciotka Bisia. Stała nad nim jakaś zrozpaczona, załamująca ręce i srodze rozlamentowana.
 — Co się stało? — ledwie uniósł z poduszki senną jeszcze głowę.
 — Nieszczęście! — zajęczała tragicznie — Sodoma i Gomora! Wiedziałam, że się to musi źle skończyć, przekładałam, a teraz co? Już tam miecznik sądy odprawuje i każe go zatłuc kijami! O Boże miłosierny, Boże!
 — Mówże ciotka wyraźnie: nad kim sądy? kogo zatłuką? — niecierpliwił się.
 — A tego farmazona, żeby Boga przy skonaniu nie oglądał, twojego Kacperka...