Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/441

 — Nie tu już po nas! — dał cichy rozkaz Konopka.
 Śmiech słychać było jeszcze w bramie; jak burza, wylewał się na ulicę.
 — Zubow dostanie ze złości kolki, a hecmajster kije.
 — To im obu ulży! Ale któż to sprawił? — zdumiewał się rotmistrz.
 — Są, których się trzymają takie psie figle — śmiała się Andzia.
 — Imaginujcież sobie ich powrót z hecy!
 — Boże, omal nie pękłam ze śmiechu! Zubow się oganiał wachlarzem! Ha! ha! Dopiero wezmą ich na ozory! Szambelanowa pokazała nogi po pas! Ha! ha!
 — Cicho, siadajmy w sanie i umykajmy. Tylko patrzeć, jak się tutaj zjawi Baur ze swoimi pachołkami. Nie trzeba dawać nawet pozoru.
 — Ale ten uczony pudel wart, ile zaważył — unosił się rotmistrz.
 — Hej! sałata, wal na Stanisławów — do gospody Kobylińskiego!
 Konopka chciał do »Indyi« na Podwale, lecz Andzia kładła mu w uszy swoje racye, aż w końcu ustąpił.
 — Tam się zbierają dezarmowani, tam mają kwaterę werbownicy moskiewscy i zbiera się różne pospólstwo. Warto ich przy okoliczności zlustrować.
 — Tylko jedna przeszkoda — wziął niespodzianie głos Piotrowski. — Waszmoście przybrani jakby na