Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/143

— 139 —

 Ratował swoją powagę, bo nic nie wiedział o żadnym papierze.
 — Wójcie, zanieście ze mną cebrzyk, bo sam nie uradzę, a świnie chcą chlać — proponował stójka.
 — Widzisz go! A nieś sobie sam! — oburzył się wójt, ale spojrzał w zasłonięte okna mieszkania pisarza, splunął i poniósł.
 — Zawdy usłużyć po sąsiedzku jeden drugiemu powinien — powiedział powróciwszy, usiadł na kamieniach z powagą i częstował tabaką chłopów, których kilku przyszło za interesami.
 — Wójcie! A to pan pisarz mówił, żebyście wóz nasmarowali i rychtowali konia — meldował stójka.
 Wójt się opierał, bo widział, że chłopom gęby się już wykrzywiały ze śmiechu.
 Ale wnet rozczochrana głowa ukazała się w lufciku i rozległ się głos.
 — Wójt! samtu! Naszykować wóz, jedziemy do Górek na śledztwo!
 — Duchem będzie! Prawda... podwoda urzędowa rzecz, śledztwo tyż! prawda!...
 — Wójcie, a macaliście dzisiaj kury pani pisarzowej? — zakpił któryś z chłopów.
 — Stuliłbyś pysk, widzisz go!
 — Dzieckoby też trza przewinąć...