Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/69

niając się, zataczał coraz szersze kręgi. Słońce przygasało, w brózdach, po rowach, pod rozłożystemi gruszami ciemniało, łąki zaczęły siwieć rosą i okręcać się fioletowymi mgłami. Cichość jakaś wlewała się w świat i brała wszystko w moc swoją.
 Witek tego wszystkiego nie widział, tylko co chwila mówił:
 — Paninko, loboga prędzy!
 — Nie bój się, ja poproszę papy, to cię nie wybije. Mnie tak dobrze jeździć z tobą. Nie wiem, dlaczego mamusia mi nie daje?
 — Juścić, bo to nie pasuje.
 — Dlaczego Witku?
 — Bo paninka jest dzidzicowa córka, a jo se źruboki pase.
 — No, to co? Kiedy ja wolę z tobą jeździć, niż się uczyć głupich rozmówek.
 — Ja ta nie wim co, ino to, ze paninka je ślachecko, a jo chłopski.
 — Madam mówiła, że przecież to wszystko jedno.
 — Jedno to pewnikiem i nie jest, bo ślachta ma grontu więcy, kiej chłopy, i ucone są, i ubier mają insy, i całkiem inacy zyją.
 — Witek, a czemu ciebie twoja mama nie posłała do szkoły?
 — A bo matula pinindzy ni mają, i bez to głupim chłopem ostanę.
 — A jakbyś miał pieniądze, Witku?
 — Jakbym miał, paninko, tobym się wszyćkiego, co się ślachta ucy, naucył, ubier se sprawił ślachetny, grontubym kupił od Kłęba, abo i od Gulbosa, jakby