Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/228

 I zresztą nic go nie obchodziło; był nawet dobry i uczynny, ale tą dobrocią bierną automatu, bez udziału woli i świadomości.
 Takim był pan Pliszka do dzisiaj.
 Ale dzisiaj zaczęło się w nim dziać coś niezrozumiałego.
 Obudził się tak wcześnie! A przed samem śniadaniem umyślnie podciągnął się na czwarte piętro i, sparty o kratę, oddzielającą jego studnię od sali, patrzał w okno, w niebo, po którem płynęły chmury zróżowione, dziwnie podobne do rozszarpanych, czystych bel bawełny... A gdy rozległ się sygnał śniadaniowy, opuścił się na dół i wyszedł przez fabrykę, na słońce, i bezwiednie przysunął się do robotników.
 Antoś już czekał na niego z blaszanką kawy gorącej.
 Pił ją bez smaku, nie chciało mu się dzisiaj jeść, a chleb rozkruszył i rzucił bandzie wróbli, która się zwykle zlatywała do śniadających...
 — Antoś idzie do klasy? — zapytał nieśmiało chłopca.
 — Zaraz, odniosę tylko blaszankę i pójdę.
 — To musi być ciężko Antosiowi tak się ciągle uczyć, co?
 — Ciężko! nie, nie! — odparł cicho chłopiec, zapatrzony w płat słońca, lśniącego w zbiorniku wody!
 — Ale! Ale! — powiedział wątpiąco pan Pliszka.
 Milczeli. Antoś patrzył na sadzawkę, bo słońce wlokło złote włosy po wodzie, poprzez cienie drzew, stojących dookoła, a pan Pliszka patrzył na jego żółtą, mizerną twarz i oczy zaczerwienione i na jego