Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/193

 Pan Jezus pieniądze wziął i zaraz do karczmy weszli.
 — Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
 — Na wieki! Witajcie ludzie, a skąd to Pan Bóg prowadzi?
 — Ze świata, moja pani karczmarko, ze świata. Zziębliśmy, głodniśmy, może nas pani czem pokrzepi.. bo ledwo dech się w nas tłucze z utrudzenia.
 — Chleba nam pani dajcie — rzecze św. Piotr.
 — Niema.
 — No to choćby samego syra, abo kiełbasy...
 — Niema moi ludzie...
 — Może pani mają choćby z miseczkę kapusty abo i kartofli?
 — Niema nic, bo przed wami jakieś ludzie byli i zjedli wszystko do ździebka.
 — A gorzałkę macie?
 — Gorzałka to jest, ale tylko prosta śmierdziucha, bo śprytu i słodkiej zabrakło.
 — Może się napijecie? — pyta Pan Jezus.
 Judasz jeno splunął, a św. Pietrz rzeknie:
 — I... półkwaterek jaki by nie zawadził, bo aże mi we wątpiach piszczy i na duszy już mi całkiem ckno.
 — Śledzie może są? — powiada Judasz, bo żółtek łasy był na rybki!
 — Niema śledziów.
 — Cóż ja wam biednym poradzę! — narzeka Pan Jezus.
 — Żebyście zapłacili, to znalazłaby się gąska może...