Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/096

— 94 —

 Przeszedł im drogę Jankiel, ciągnący za grzywę spętanego konia, któren bił zadem i opierał się ze wszystkich sił.
 — Załóżcie mu pieprzu pod ogon, to rypnie z miejsca, kiej ogier!
 — Śmiejcie się na zdrowie! Co ja już mam z tym koniem!
 — Wypchajcie go słomą, przyprawcie mu nowy ogon i powiedźcie na jarmark, to może go kto kupi za krowę, bo na konia już niezdatny! — żartował Michał, i naraz wszyscy gruchnęli śmiechem, gdyż koń się wyrwał, skoczył do stawu i, nie zważając na Janklowe prośby i groźby, najspokojniej począł się tarzać.
 — Mądrala jucha, musi być od Cyganów!
 — Postawcie mu wiadro gorzałki, to może wyjdzie! — zaśmiała się organiścina, siedząca nad stawem przy stadzie kacząt pływających, kiej te żółciuśkie pępuszki; rozczapierzona kokosz gdakała na brzegu.
 — Śliczne stadko, to pewnie od Kozłowej? — pytała Hanka.
 — Tak, i ciągle mi jeszcze uciekają na staw. Tasiuchny! taś, taś, taś, taś! — zwoływała, rzucając na przynętę przygarściami jagły.
 Ale kaczki szorowały na drugi brzeg, że poleciała za niemi.
 — Chodźcie prędzej, kobiety — przynaglał kowal i, gdy weszli do chałupy, a Hanka zakrzątnęła się kole śniadania, jął znowu penetrować w izbach i w obejściu, nawet nie przepomniał ziemniaczanym dołom, aż Hanka powiedziała: