Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/358

— 356 —

 Chciała mu słać Józine łóżko, ale wolał iść do stodoły.
 — Pieniądze dobrze schowajcie — ostrzegł ją jeszcze i poszedł.
 Aż dopiero po południu się pokazał, zjadł obiad i na wieś się wybierał, kiej Hanka z wielką nieśmiałością się odezwała:
 — Byście mi to, Rochu, ołtarz pomogli przystroić...
 — Prawda, jutro Boże Ciało. Gdzież to go stawiacie?
 — Gdzie i co rok, przed gankiem. Pietrka ino patrzeć z lasu, przywiezie gaci jodłowej i świerczaków, zaś Jagustynkę z Jóźką zarno po obiedzie pchnęłam po ziela na wianki.
 — A świece, lichtarze, macie to już?
 — Jambroży przyobiecał przynieść z kościoła wczesnym rankiem.
 — U kogóż to jeszcze będą stawiali ołtarze?
 — Po naszej stronie u wójta, zaś po tamtej u młynarza i przed Płoszkami.
 — Pomogę wam, wstąpię jeno do pana Jacka i przed zmierzchem przyjdę.
 — Każcie Weronce, by zaraz z rana przyszła pomagać!
 Kiwnął głową i poszedł już prosto do Stachowej rudery.
 Pan Jacek siedział na progu, jak zawdy, papierrosa palił, bródkę skubał i przewłóczył oczyma po ozkołysanych zbożach i za ptakami patrzył.