Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/252

— 250 —

 Przechodziły koło kuźni: młoty biły hukliwie, ogień buchał czerwony z ogniska, a kowal obręcz naciągał na koło pod ścianą. Spostrzegłszy Hankę, wyprostował się i wparł oczy w jej rozgorączkowaną twarz.
 — A co?... doczekały się Lipce święta!... wracają pono niektóre.
 — Wszystkie wracają, wójt o tem czytał! — poprawiła go Jagustynka.
 — Wszystkie?... zbójów przecież tak zaraz nie wypuszczą, nie...
 Hance aż się w głowie zakotłowało i serce dziw nie pękło z bólu, ale zdzierżyła uderzenie i, odchodząc, rzekła mu ze straszną nienawiścią:
 — By ci ten psi ozór przyrósł do podniebienia!
 Przyśpieszyła kroku, uciekając od jego śmiechu, co jakby kłami chwytał za serce.
 Dopiero z ganku obejrzała się na świat.
 — Maże się i maże... ciężko będzie z pługiem wyjechać na rolę.
 Udawała spokój.
 — Ranny deszcz i starej baby taniec niedługo trwają.
 — Trza będzie tymczasem sadzić ameryki pod motyczkę.
 — Kobiet ino patrzeć, spóźniły się bez tę nowinę, ale przyjdą... byłam u nich z wieczora, wszystkie się obiecały na odrobek.
 W izbie już ogień buzował; ciepło było i jaśniej niźli na dworze. Jóźka skrobała ziemniaki, a dzieciak