Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/166

— 164 —

 — Cała wieś tam dzisiaj.
 — Juści, pocieszą się nieco święconem, chudziaki.
 — Wyście to z matką nie pojechali? — pytał Jagny wychodzącej.
 — A cóż tam po mnie! — wyszła w opłotki, spoglądając tęsknie na pola.
 — Nowy wełniak ma dzisiaj! — szepnęła z westchnieniem Magda.
 — Po matuli, nie poznajecie go to, co? A i korale wszystkie zawiesiła i bursztyny te wielgachne też po matusi! — pouczała ją Jóźka żałośnie. — Jeno chustkę na głowie ma swoją...
 — Prawda, tylachna szmat ostało po nieboszczkach, to nama ich tknąć nie pozwolił, a jej wszystko oddał i paraduje se teraz...
 — Hale, jeszcze kiejś wyrzekała przed Nastką, co są zleżałe i śmierdzą...
 — Żeby jej tak zapachnęło to łajno diabelskie!
 — Niech jeno ociec ozdrowieją, zarno upomnę się o korale, pięć sznurków ostało długich kiej bicze i jak groch największy!
 Magda się już nie odezwała; westchnąwszy ciężko, zaczęła iskać najmłodsze dziecko. Jóźka się też zaraz poniesła na wieś, Witek pod stajnią majstrował jeszcze cosik kiele kogutka, dzieci zaś baraszkowały razem z pieskami przed gankiem, pod okiem Bylicy, któren czuwał nad niemi kiej kokosz, a Rocho jakby ździebko zadrzemał.
 — Skończyliście polne roboty?