Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/075

— 73 —

 Miarkowała, iż zdąży jeszcze odwiedzić ojca i z siostrą pogwarzy, z którą się już była całkiem pojednała od czasu przeprowadzki do Boryny.
 Siedzieli wszyscy w chałupie.
 — Bo to Jóźka pytlowała wczoraj, że ojciec słabują — zaczęła wstępnie.
 — I... by nie pomagał, to się wyleguje pod kożuchem, i stęka i chorobą się wymawia — odparła chmurnie Weronka.
 — Ziąb tu u ciebie, że jaże po łystach liże.
 Wzdrygnęła się, bo jakoż chałupa przeciekała kiej przetak i maziste błocko pokrywało podłogę.
 — A bo to jest czem palić! Któż to przyniesie suszu? Mam to siły bieżyć do lasu tyli świat i dygować na plecach, kiej tyle inszej roboty, że niewiada za co pierwej ręce zaczepić! Uradzę to sama wszystkiemu!
 Westchnęły obie na swoje sieroctwo i opuszczenie.
 — Kiej Stacho był, to się zdało, że nic w chałupie nie stoi, a skoro go brakło, to widno dopiero, co chłop znaczy. Nie jedziesz do miasta?
 — Juści, że chciałabym najprędzej, ale Rocho się dowiedział, co dopiero we święta będą do nich puszczali, to w niedzielę się zbierę i powięzę chudziakowi niecoś święconego.
 — Poniesłabym i ja mojemu niejedno, ale cóż mogę? tę skibkę chleba?
 — Nie frasuj się, narządzę więcej, by la obu starczyło, i razem powieziemy.