Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/028

— 26 —

 I chciała się podnieść, chciała iść... by się wziąć za robotę jaką, ale chudzina jeno się potoczyła na ścianę i z jękiem padła.
 — Docna, widzę, zwątleliście, nie do roboty już wama, nie! — rzekła ciszej, rozpatrując jej twarz siną, obrzękłą i dziwnie pokurczoną postać.
 Zakłopotała się tym oglądem i stropiła, że nietylko wyręki mieć z niej nie będzie, ale gotów się jeszcze kłopot zawiązać.
 Snadź przeczuła to Agata, bo się lękliwie, przepraszająco ozwała:
 — Nie bójcie się, nie będę waju zawalała miejsca, ni cisnęła się do miski, nie, wydychne se ino i pójdę... chciałam jeno obaczyć wszystkich... popytać... ale se pójdę... — Łzy cisnęły się do oczu.
 — Nie wyganiam was przecie, siedźcie, a wola wasza będzie iść, to se pójdziecie...
 — A kaj to chłopaki? pewnikiem w polu z Tomkiem? — zapytała wreszcie.
 — To nic nie wiecie? Adyć wszystkie w kreminale!
 Agata jeno ręce spletła w niemym krzyku boleści.
 — Powiedziała mi już to słowo Jagustynka, jeno uwierzyć nie mogłam.
 — Najczystszą prawdę wam rzekła, tak ci jest, tak!
 Wyprostowała się na te wspominki, a po wynędzniałej twarzy posypały się ciężkie łzy.
 Agata patrzała w nią, jak w obraz, nie śmiejąc już dopytywać.
 — Mój Jezu! Sąd ci tu był we wsi ostateczny, kiej ano wzięli wszystkich i do miasta powiedli, ostat-