Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/171

— 171 —

wy mogą popaść, izbę przymieść, gnoju urzucić; oba krzywdy dziewce nie zrobią nijakiej, bo z boćkami kompanji nie trzymają.
 Sielne parobki, rozmowne, mądrale, przemyślne, z jadłem zawsze do gemby trafiają a nie gdzie indziej.
 Co tu począć, kiej oba się zarówno widzą staremu, to się kręci, w nosie dłubie, a Małgośki pyta: którego chcesz?..
 — Oba pokraki, tatulu, pozwólcie, to już se Jambroża wybierę!..
 Stary głową kręcił, deliberował długo, wiadomo, że mądrala na całą chałupę, a tu chłopaki przynaglają, swaty swoje wciąż prawią, to się napił od jednych haraku, napił się od drugich słodkiej i powiada: wagę przynieśta!
 Przynieśli oną wagę, ustawili, a on prawi:
 — Zważta się chłopaki, któren będzie cięższy, tego na zięcia wybierę.
 Zafrasowały się swaty, posłali po gorzałkę i medytują: któren? bo obaj byli, kieby te pluskwy zeschnięte!
 Skoczyły po rozum do głowy Pryczkowe swaty, nasuły mu za pazuchę kamieni, to w kieszenie napchały. Ale i Sochowe też nie były głupie, nie było co, to gęsiora wsadzili mu pod kapotę — i na wagę go stawią... liczą, aż tu cosik powiada S... s... s... Socha niby, i gęsior bęc na ziemię! Roześmieli się wszyscy a Kłąb powiada: zmyślna jucha jest, choć wagi nie trzyma, ty będziesz moim zięciem!“
 Juści, że w tem, prócz tego ważenia, innej prawdy nie było, jeno że opowiadał tak śmiesznie, aż się po-