Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/158

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
— 148 —

— A oczy to się wam świecą, jak temu wilkowi... że dziwno...
— Będziesz w niedzielę na muzyce u Kłębów?
— A bo to matka mi dadzą...
— Przyjdź, Jaguś, przyjdź... — prosił cichym, przyduszonym głosem.
— Chcecie to? — zapytała miękko, zaglądając mu w oczy.
— Laboga, a dyć ino la ciebie zgodziłem skrzypka z Woli i la ciebie namówiłem Kłęba, żeby dał chałupy, la ciebie, Jaguś... — szeptał i tak przysuwał twarz do jej twarzy i dyszał, aż się cofnęła nieco i zadygotała ze wzruszenia.
— Idźcie już... czekają na was... jeszcze kto nas obaczy... idźcie...
— A przyjdziesz?...
— Przyjdę... przyjdę... — powtórzyła, obzierając się za nim, ale już zniknął w mgle, tylko odgłos jego kroków słychać było po błocie.
Dreszcz nią wstrząsnął gwałtowny i coś jak płomień wichrem przeleciał przez serce i głowę, aż się zatoczyła. Ani wiedziała, co się jej stało, oczy ją paliły, akby zasypane zarzewiem, tchu złapać nie mogła, ni przyciszyć serca, namiętnie bijącego; rozkładała ręce bezwiednie, jak do obejmowania, rozprężała się w sobie, bo ją brały takie szalone ciągotki, że omal nie krzyczała... dopędziła wozu, chwyciła się luśni i choć nie potrza było, tak potężnie pchała, aż wóz skrzypiał, chwiał się i główki spadały w błoto... a przed oczami