Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/157

— 147 —

że oddychać było ciężko, a górą szumiał głucho wiatr i bił w drzewa na grobli, do której dojeżdżali właśnie.
 Podjazd na groble był ciężki, bo stromy i śliski, koń utykał i co krok przystawał odpoczywać, że ledwie zdzierżeli wóz, żeby nie uciekł.
 — Nie trza było tyle kłaść na jednego konia! — ozwał się jakiś głos z grobli.
 — To wy Antoni?...
 — Juści.
 — A pośpieszajcie, bo już tam Hanka was wypatruje... Pomóżcie nam...
 — Poczekajcie, niech ino zejdę, to pomogę. Pomroka taka, że nic nie widać.
 Wjechali zaraz na groble, bo tak potężnie podparł, aż koń ruszył z kopyta i zatrzymał się dopiero na wierzchu.
 — Bóg wam zapłać, ale też mocni jesteście, że laboga! — wyciągnęła do niego rękę.
 Zamilkli nagle, wóz ruszył, a oni szli koło siebie, nie wiedząc, co mówić, zmieszani dziwnie oboje.
 — Wracacie to? — szepnęła cicho.
 — Ino cię do młyna odprowadzę, Jaguś, bo tam w drodze woda wyrwę zrobiła.
 — To dopiero ciemnica, co? — wykrzyknęła.
 — Boisz się, Jaguś? — szepnął, przysuwając się bliżej.
 — Hale, bałabym się ta...
 Znowu zamilkli i szli tak przy sobie, że biodro w biodro, ramię w ramię...