dziawszy braciom godzinę swojego zgonu, Roku Pańskiego 1269 szczęśliwie Bogu ducha swojego oddał”.
W rzeczywistości, więcej niż pogańska zaciekłość działały tutaj knowania Krzyżaków, dla których osoba biskupa-Polaka nie była wygodną i którzy na Litwie mącili jeszcze bardzo długo, albowiem do ostatecznego nawrócenia kraju przyszło dopiero za Władysława Jagiełły. Jednakowoż pamięć Jackowej działalności zachowała się pośród Litwinów długo, czego dowodem pomnik,[1] jaki mu postawiono w Wilnie r. 1430.
Kijowowi, stolicy ruskich kniaziów, poświęcił św. Jacek pracy najwięcej. Uważał bowiem, że tutaj należy stworzyć bardzo żywotny ośrodek misyjny, zarówno dla zwalczania pogaństwa, jakie jeszcze natedy utrzymywało się nawet w samym Kijowie, jakoteż dla postawienia zapory przeciw odszczepieństwu, które przyszło z Carogrodu, a w Kijowie znalazło
- ↑ Ów pomnik, ongiś drewniany, a dopiero od r. 1901 śpiżowy, przedstawia Świętego w postaci dojrzałego męża, przybranego w dominikańskie szaty i dzierżącego w jednej ręce Najśw. Sakrament, a w drugiej posąg Najśw. Marji Panny. W takiej zasię postaci widziano Jacka w Kijowie, dokąd wielokrotnie zachodził i skąd Najśw. Sakrament, oraz cudowną figurę Matki Bożej przed Tatarami unosił.
