Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/273

 — A jak wujcio nie przychodzi, to mamusia płacze. Nieraz już widziałam.
 Opadła zpowrotem na poduszkę i, biorąc go za rękę, mówiła poważnie:
 — Mamusia jest zupełnie sama! Tatuś wciąż chory, a ja przecież też nie mogę nic pomóc! Mamusi bardzo ciężko! Rozumie wujcio! — dodała.
 Jakże w tej chwili stała mu się droga ta złota główka i te niebieskie, mądre oczy. Drgnęła w nim przebudzona nagle miłość ojcowska, i na usta przyszły słowa pełne przedziwnej czułości, kochania i troski serdecznej. Ogarnął ją ramieniem i całował z najgłębszą tkliwością, a dziewczynka wzruszona tą niespodzianą pieszczotą gładziła go rączką po twarzy i szeptała oczarowana i szczęśliwa:
 — Wujcio taki dobry, taki kochany, i taki strasznie mój... jak tatuś.
 — Jak tatuś... — powtórzył echowo, siadając na krześle.
 — Naprawdę, wujciu! Naprawdę! — szczebiotała, nie puszczając jego ręki.
 Słuchał radośnie tych wynurzeń, ale równocześnie jęła go nękać posępna myśl, że nigdy nie będzie mu wolno nazwać jej własnem dzieckiem.
 Ściszyła naraz głos i zaczęła tajemniczo.
 — Wie wujcio, Szwips przychodzi do mnie na noc!
 Spojrzał pytająco, nie wiedząc, kto taki.
 — To mój szpic! Mamusia powiada, że on mi się tylko śni... Ale wujciu, on naprawdę przy-