Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/111

— 107 —

 Charakterystyczny szedł pierwszy z którąś z aktorek i, z zapałem smakosza, opowiadał, jak się robią dobre kotlety z cielęciny.
 — Ten się minął z powołaniem, powinien być kucharzem.
 — Protestuję w imię zdrowych żołądków!
 — O oleum ricini! jakże byłobyś poszukiwane!
 — Panowie i piękne panie!... nie gniewajcie się, białogłowy, że mówię „piękne panie” — jest to niewinna figura retorica — otóż panowie! Tak, posłuchajcie — powiem przypowieść biblijną. Krowienty wrócić się, rozdziawić gęby, nadstawić słuchy, bo mądrość będzie płynęła z ust moich potokiem.
 — Jak przez nie sznaps!
 — Do rzeczy, do rzeczy! mówże Wstawka, bo niema czasu.
 — Otóż: pewnego czasu... — nie, — nie tak.
 W on czas, rzekł Zeus do Nataniela proroka, idąc z nim de pache ulicami Koryntu:
 — Spojrzyj przed się! — Nataniel spojrzał.
 — I cóż widzisz?...
 — Chłopię izraelskie, rozlepiające afisze na jutro.
 — Patrz dalej. I cóż widzisz?
 — Dwoje nieczystych stworzeń, w pyle leżących.
 — O krótkowzroczny!
 — Panie, noszę ósmy numer pince-nez.
 — Kto zapisywał?