Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/110

— 106 —

 — Widzisz, kulfonie! mówił zniżonym głosem do Franka. — To sztuka! — i odszedł powtarzać wszystkim to samo.
 Po skończonej próbie „charakterystyczny“ zaproponował spacer przed popołudniową próbą.
 — Zaprowadzę was w jedno cudownie odkryte miejsce, gdzie dają kotleciki — no, caca — z sałatką po 15 kop. porcja. Ale powiadam państwu, delicje! Czegoś tak smacznego...
 — Twój dziadek w szabas nie jadał.
 — Wstawka się już chlapnął i bredzi.
 — E, gdzieżtam, — oponował z miną żałosną komik — ani nawet kieliszka jednego, marnego kieliszka — nic! Na chęciach nie zbywało, ale...
 — Vae victis przez pustki...
 — W mózgownicy! W marmurze ryć taką prawdę — w marmurze.
 — Jak to zaraz znać, żeś czyścił koturny profesorowi łaciny.
 — Panowie, panowie, nie gryźcie się, bo i tak was gryzą...
 — No! więc idziecie na podwieczorek? — pytał Garrick.
 — Dobrze, dobrze, kiedy prosisz, to i owszem, no, bo prosisz!...
 Garrick w milczeniu, acz niechętnie, skinął głową potakująco.
 — Jakże nisko teatr upadł! naciągać swoich! — mruczał Wstawka, oburzony naprawdę.
 Wyszli z teatru.