Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/139

 — Już nie myślę.
 — Albo wiesz... Ale nie śmiem cię prosić... Boję się, że znowu cię urażę...
 Mów, moje złote, nie urazisz mię...
 — Kiedy...
 — No proszę...
 — Chcialam cię prosić... żebyś napisał wiersz... o tym sępie. Tak, jak to czujesz... i z dedykacją dla mnie...
 — Spróbuję... choć trudno będzie...
 — Ach, jakżem ci wdzięczna! Dziękuję ci, najdroższy. Będzie prześliczne! Już widzę. Ty sam nie możesz ocenić. Tylko wszystko tam włóż: i Tatry, i burzę, i grzmoty, i to... jak ci serce rani... rozrywa...
 Prometeusz z uśmiechem, wstając:
 — Wszystko, wszystko napiszę... spróbuję...
 — Będzie prześliczne! mówię ci. Mój... poeta!
 — Jak ty umiesz pętać...
 — Srogie te więzy?
 — Rozkoszne.
 — Już nie żałujesz tamtych?
 — Ani myśli...
 — Będziemy szczęśliwi! Promuś!... Będzie nam dobrze, jak nikomu z ludzi! Będziemy mieszkać w lecie na wsi — w zimie w mieście... Mieszkanie urządzimy ślicznie. Sprawimy sobie meble zakopańskie...