Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/125

 — Czemu.pan taki milczący?
 — Ja? — wyjąknął, strwożony. — Myślę, jaka pani dobra...
 Panna Irys zarumieniła się zlekka, zadowolona.
 — Oh, nie mówmy o tem, proszę... Niech mi pan wierzy, że dla każdego uczyniłabym tosamo. Nie mogę patrzeć na cierpienia...
 — Kiedy ja... właściwie... — jąkał Prometeusz i w myśli dokończył, rozumiejąc, iż glośno wyrzekł. W.samotności długiej nie odróżniał już myśli od mowy.
 I dalej postępowali w milczeniu.   Panna Irys wysilała swój umysł, iżby powiedzieć coś bardzo głębokiego, coby Prometeusza zachwyciło, ale napróżno mozolila główkę — nic nie mogła umyślić. To ja zaś niepokoiło, a wreszcie i gniewało, iż on szedł obok niej, a zdawał się czem inszem mieć głowę zajętą.
 — Spocznijmy chwilkę — rzekła, siadając na jednym z głazów, które walały się w piargu koło drogi.
 Prometeusz posłusznie usiadł obok.
 — Jak tu pięknie! — szepnęła po chwili, zatopiona, zda się, cała w zachwytnem zamyśleniu.
 — Tak — odszepnąl grzecznie Prometeusz.
 — Ach, jak ja kocham piękno! — mówiła glosem melodyjnym. — Nic poza tem na świecie mię