Strona:Władysław Mickiewicz - Emigracya Polska 1860—1890.djvu/51

1-go maja 1863 r. agentem dyplomatycznym rządu narodowego i otrzymał dokument nadający mu to pełnomocnictwo 26-go maja. Mierosławski pobity 23-go stycznia pod Krzywosądzem, opuścił był kraj, a rząd narodowy uwiadomił go, że jeżeli do 8-go marca nie zjawi się, przestaje być dyktatorem. A ponieważ wielu pragnęło dyktatora, któryby koniec położył tajności rządu, popchnięto Langiewicza do objęcia dyktatury. Langiewicz rozbity 18-go marca 1863 r. dostaje się do więzienia austryackiego i wszystko zdaje się skończone.
 Skończyłoby się z mniejszemi dla kraju ofiarami, gdyby nie uporczywe złudzenie, że dwory żywią zamiar przyjść w pomoc Polsce, że zaprzestać walkę, to byłoby odjąć im prawo wmieszania się do tej kwestyi. Gabinety ile razy zechcą zaczepić sąsiada o pozory się nie troszczą, a dzieje nowożytne świadczą, że chrześciańska idea oswobodzenia ujarzmionych narodowości jest im całkiem obca.
 Jeżeli punkt wyjścia był wadliwy, akcya dyplomatyczna polska utrzymała się na wysokości innych kancelaryi dyplomatycznych. Depesze księcia Władysława Czartoryskiego nie ustępują w niczem depeszom ministrów spraw zagranicznych mocarstw rzeczywistych. Wydano Blue Book polski, w którym brak tylko odpowiedzi mężów stanu, do których pisano. W najlepszej wierze, z niezaprzeczonem poświęceniem, z nie małym talentem powtarzał książę Władysław próbę ś. p. ojca swego w i83i r., silił się obudzić sumienie rządów i radził powstaniu czekać na skutki tych nawoływań, przedłużając w Polsce krwawe a daremne wysilenia.