Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/156

— 152 —

stoku rozmawiali z towarzyszami, którzy z latarką małą w ręku, zatrudnieni byli w głębi fortecznej fossy.
 Fogelwander podchwycił następującą rozmowę:
 — Wszyscy już? — pytano z góry.
 — Podobno nie — odpowiedziano z fossy — jeszcze jeden rzucał się i jęczał.
 — Żyje?
 — Żyje!
 Fogelwander usłyszał w tej chwili znowu jęk przytłumiony.
 — Dobij go! — odezwano się z góry.
 Oficer w tej chwili przyskoczył do żołnierzy stojących na stoku i zawołał głośno:
 — Hola! co się tu dzieje? Nie strzelać więcej!
 — Co tu robicie? do kogo strzelacie? — zapytał zaglądając do rowu szańcowego.
 Między gwardyakami znajdował się także znany nam przyjaciel Porwisza, ów podoficer, który wprowadził biednego kozaka Kłyszkę pod Rycerskiego Koguta.
 — Mości rotmistrzu — odpowiedział