Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/76

 — Tak chcę, abyś przez pięć miesięcy należał do naszej „paczki“. Po tym terminie wyjedziemy stąd i będziesz mógł czynić, co ci się żywnie będzie podobało, lub co ci rozum i serce policjanta podyktują! Ale do tego czasu musisz być posłuszny, no i, oczywiście, będziesz miał równy udział.
 — Zbyt długi termin — bronił się Wołkow.
 — Więc wystarczy nam trzymiesięczny okres czasu — zawołał Janek. — I tale nie zamierzam tu dłużej zabawić!
 — Tylko trzy miesiące? — oburzał się Bajgełe. — Stanowczo za mało!
 — Dobrze, niechaj będzie trzy miesiące — zgodził się Krygier. Ale pamiętaj, że umowa obowiązuje i że na „żartach“ się nie znamy.
 — Masz kocią pamięć — czynił Bajgełe zarzuty Wołkowowi. — Ile to czasu upłynęło od chwili, kiedy ślubowałeś nam wierność? I już o tym zapomniałeś? Nie umiesz dotrzymywać danego słowa.
 Wołkom przez dłuższą chwilę się zastanawiał. Widać było po nim, że stacza ze sobą walkę. Wreszcie wyciągnął Krygierowi rękę na znak zgody:
 — Dobrze, niechaj będzie trzy miesiące, ale pod jednym warunkiem.
 — Jakim warunkiem? — zawołali wszyscy chórem.
 — Że po upływie trzech miesięcy, zapanuje między nami taka sytuacja, jakbyśmy się wcale nie znali, a wszyscy, których tu widzę dokoła, wyjedziecie zagranicę. Jeszcze wam dopomogę w tym.
 — Zrobione! — zawołał Krygier.
 — Pijemy zdrowie Wołkowa! — zawołali zebrani wychylając kieliszki. — Życzymy mu, by został ministrem!
 I uczta rozpoczęła się na dobre: Po spożyciu jadła i napojów, Krygier wraz z Jankiem i Wołkowem