Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/74

 — I zawsze pan leżał chory w łóżku?
 — Tak. Już więcej niż 15 lat jestem kaleką.
 — Piętnaście lat? — dziwił się sędzia śledczy.
 — Tak piętnaście lat z czubkiem.
 — No, no.... a ile pan ma lat?
 — Sześćdziesiąt.
 — Jak długo pan siedział w więzieniu?
 — Nie długo.
 — Jak długo robi pan w fachu?
 — Także nie długo.
 — Kto byli pańscy wspólnicy?
 — Różni: Żydzi, Chrześcijanie, Rosjanie, Turcy, Chińczycy, Japończycy, Tatarzy, Cyganie. Nawet murzyni także.
 — No no...
 — Tak to jest, panie sędzio śledczy.
 — Byłem zawsze internacjonalista Nie dbałem o różnice rasowe. A obrabiałem także ludzi z różnych krajów. Nie robiłem różnicy miedzy żadnymi walutami świata. Słowem stuprocentowy internacjonalista.
 Zamyślił się przez chwile. Poznać było że jest bardzo zdenerwowany. Uśmiechnął się z przymusem i mówił dalej.
 — Cała moja przeszłość, która tak pana interesuje jest dla mnie samego jakby koszmarem, jakby złym snem, który dręczy mnie od wielu lat i nie pozwala mi przespać spokojnie nocy. Pan mi obiecuje lekarzy i inne przywileje, za cenę zdradzenia moich przyjaciół, z którymi razem się cieszyłem, jadłem, głodowałem i cierpiałem. Pan żąda ode mnie drobnostki. Więcej pan nie chce, jak tylko zrobić ze mnie „kapusia“ — roześmiał się.
 Sędzia śledczy nie mógł się już połapać do czego stary zmierza:
 — Ja znam wszystkie nazwiska i adresy wszyst-