Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/73

pod głowę. Zapatrzył się na kraty, a jego oczy przybrały przy tym szklany wyraz.
 — Czemu pan milczy?
 Garbusek westchnął.
 Czas mija. Ja jestem zająty. Czemu pan milczy?
 Garbusek leżał bez ruchu.
 — Mówi pan, czy pan śpi?
 — Nie mówię i nie śpię — zawołał garbusek ze złością, ostro akcentując każde słowo.
 — Więc nie chce pan wydać swoich wspólników?
 — Nie! Nie!!
 — Umrzesz zbrodniarzem.
 I sędzia śledczy zaczął zbierać swoje papiery.
 — Już mnie pan opuszcza? Czemu się pan spieszy? — odezwał się nagle garbusek.
 Sędzia śledczy spojrzał na niego podejrzliwie:
 — Rozmyślił się pan? Chce pan zeznawać?
 — Tak.
 Sędzia śledczy uśmiechnął się z zadowoleniem i pomógł choremu ułożyć się wygodnie na posłaniu. Potem wyjął z powrotem papiery z teki. Uczynił wszystkie potrzebne przygotowania. Nawet jego zewnętrzny wygląd zmienił się nagle. Nie wątpił już teraz, że ten stary zdechlak — jak go nazywał w myślach będzie śpiewał, jak z nut.
 — Tak to rozumiem. Jeszcze dziś poślę panu dobrego lekarza. Nie jest pan jeszcze taki stary — pocieszał go. — Wszystko może być jeszcze dobrze.
 A więc, teraz do rzeczy.
 Garbusek uśmiechnął się pod nosem i błysnął jakby łobuzowato oczyma. Sędzia śledczy przyjął to za dobrą monetę.
 — Najpierw powiedz mi pan, jak długo przebywa pan już u nas w Warszawie?
 — Dobrych parę lat, panie sędzio śledczy.